Hoewel Drew Holcomb al zo’n kleine twee decennia aan de weg timmeren, toch lijkt het erop dat aan onze kant van de Grote Plas de bekendheid van deze band tot op vandaag niet meteen groot te noemen is en dat is best wel bizar te noemen. Met deze “Strangers No More” zijn Holcomb en de zijnen aan hun negende plaat toe en iedere keer weer schrijven wij die platen de sterren in, maar we moeten stilaan beginnen te geloven dat onze schrijfselen niet meteen veel mensen bereiken, die niet reeds tot de “kerk der gelovigen met ontwikkelde oren” behoren. Nu, evengoed zullen we ook deze keer de loftrompet niet sparen, want ook deze nieuwe plaat behoort ongetwijfeld tot het beste vat de hedendaagse Americana te bieden heeft.

Dat de Covid-pandemie een rol speelde bij het tot stand komen van deze nieuwe plaat, hoeft natuurlijk niet te verbazen: de hele wereld lag plat, mensen konden niet reizen en muzikanten waren genoodzaakt te overleven zoals ze konden, maar dan wel met de beperking dat ze niet konden optreden, laat staan naar studio’s vliegen. Drew en de zijnen grepen deze situatie aan om, meer nog dan vroeger, de nadruk te leggen op gemeenschappelijkheid en samenwerking.

Ze waren voor de pandemie al de trekkers achter het Moon River Music Festival, zo’n organisatie waar de nadruk ligt op het samen beleven van muziek en wat er allemaal om hoek komt bij kijken. Daarnaast maakten ze vijf opeenvolgende platen die de top van de gespecialiseerde hitlijsten haalden, en Drew zelf werd papa van drie kinderen, terwijl zijn wederhelft ondertussen haar eigen carrière begon uit te bouwen. Over die gebeurtenissen zong Drew op zijn vorige plaat, “Dragons” zeer uitgebreid, wat hem onder meer vanwege Rolling Stone de omschrijving “een van de meest populaire sterren in de hedendaagse Americana” opleverde.

Op deze nieuwe plaat klinkt het allemaal wat meer “naar binnen” gekeerd: de meer universele dingen uit een mensenleven komen aan bod: vriendschappen, dood, zelfkijk en vooral de heel bijzondere verbinding met zijn publiek, waar Holcomb iedere avond weer aan blijkt te werken. Met de hulp van zijn jarenlange bandleden Nathan Dugger, Will Sayles en Ian Miller en met samenwerkingen die tot twintig jaar teruggaan in de tijd, werkte Holcombe en de zijnen zich in nauwelijks acht dagen tijd doorheen de opname van deze elf songs. De hand van producer Cason Cooley is herkenbaar, maar deze keer hebben we het over een heuse groepsplaat: deze heren houden van elkaar, voelen elkaar blind aan en weten zo in géén tijd een gevarieerde plaat neer te zetten, waarbij je jezelf de moeite kunt besparen om op zoek te gaan naar een zwakke song: die is namelijk niet te vinden!

Vanaf de folky opener “Fly”, over het indringende “All The Money In The World”, tot het op Barrelhouse-piano drijvende “That’s On You, That’s On Me”, dat ronduit de rocktoer opgaat, je vindt werkelijk geen zwak moment op deze plaat, al wil ik een extra woordje aandacht voor “Dance With Everybody”, dat geschreven werd met Ketch Secor van Old Crown Medicine Show: dat blijkt live een crowdpleaser te zijn geworden die, zo mocht ik ondervinden, ook in de woonkamer van een gewone recensent uit Vlaanderen, vlekkeloos zijn rol vervult. Dit is ronduit feestmuziek. U bent gewaarschuwd: dit plaatje is vanaf nu te vinden in de betere platenzaak. Of u het aanschaft of niet, dat is Uw zaak, maar weet wel dat u wat mist als u het niet doet!

(Dani Heyvaert)